gece yolculuğu

"uzun yollar yapası var, kendini dinleyesi, yeniden yaratası, yeni baştan bulası.. uzun yollar yapası var, uzaklara gidesi, gece yolculuğuyla yeniden kendine gelesi, nefes alası, durası, hareket edesi, gidesi, bir öğleden sonra uyandığında yatağının berisindeki pencereden denizi göresi......"

yukarıdaki satırları sadece unutmayayım diye yazıyorum aslında.. bu düşü, bu rüyayı, bu isteğimi.. önce çanta.. giysiler, kitaplar, defter, kalem, müzik.. sonra mont, botlar, anahtarlık.. sonra yol.. belki benzinci arada.. sabaha karşı başlayan bir şarkı, yüzümde bir gülümseme.. güneşin doğuşunu izlemek uzun yolda giderken.. günebakan tarlaları ile başlamak güne.. sonra "deniz".. benim deniz'im, sadece benim.. ister inanın, ister inanmayın.. tıpkı çocuklar ülkesindeki gibi, sadece çocukların inanabileceği bir deniz.. deniz'imin kıyısında sıcacık çay, tost.. o koku.. yola devam.. az kaldı.. az kaldı durmaya ve dinlemeye kendimi.. bir bahçe, bembeyaz iki katlı küçük evlerden oluşan bir avlunun ortasında.. azıcık ilerde deniz, azıcık ilerde çakıl taşları, azıcık ilerde mavi mercanlar.. orası mavi mercanların anavatanı.. sonra yukarı çıkma, ılık bir duş ve yatağa uzanma.. bakakalarak pencerenin kenarında.. denize.. denizime, denizine, denizimize..

"gece yolculuğu ve deniz... ama o penceden... o pencereden bakmak istemek, hayata, dünyaya, kendine..."

işte tam da bu satırlarda geçenleri yaşayabilmek için ihtiyacım var "boyumdan büyük" adımlar atmaya, ben'den geçip ben'i bulmaya...